Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. . En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. . David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Her şey böyle başladı. . Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. . Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. . David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. . . David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. . Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. . David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Her şey böyle başladı.